JOHN MAYALL (UK)
website

Waar hij begin jaren zestig, in het kielzog van Alexis Korner en Graham Bond, de blues verkondigde aan een nog volledig onwetend Europees publiek en ons met volle overgave de zwarte blueswereld leerde kennen middels songs van J.B. Lenoir, Freddy King en Otis Rush, stelt John Mayall zich heden tevreden met dit alles telkens opnieuw dunnetjes over te doen. Vinden we dit maar flauwe kul ? Bijlange na niet. Tenslotte gaf deze pionier ons Eric Clapton, Peter Green, Mick Taylor, John McVie, in het prille begin van de Britse bluesboom. En hij heeft er voor gezorgd, samen met eerder genoemden, dat de zwarte blues geen roemloze dood zou sterven. En vanuit Europa werd de blanke Amerikaan er attent op gemaakt, dat ze ook een originele kunstvorm hadden, zij het dan van Afro-Amerikaanse oorsprong. Daar maakten toen jonge muzikanten als Paul Butterfield, Charlie Musslewhite, Michael Bloomfield en Al Kooper gretig gebruik van om op de blues-trein te springen en het spel was aan de waggel. De rest is historie, zoals men pleegt te zeggen. Reken maar dat Mayall alleen al voor deze prestatie, vandaag nog alle respect verdient die mogelijks kan gegenereerd worden. Natuurlijk heeft hij dit niet alleen bewerkstelligd, maar zijn part van deze taart zal dat van de anderen ruimschoots overtreffen.

En nog steeds presteert hij het, door de jaren heen, grootse muzikanten aan te trekken, en dan vooral gitaristen. We gaan hier het rijtje, of zeg maar rij, niet langsgaan want dan zijn we vertrokken. We beperken ons tot de laatste, nu reeds ruim zeven jaar bij The Bluesbreakers, de onvolprezen Buddy Whittington. Een sublieme bluesgitarist. En hij is nog goed bij stem ook en kan bovendien een song schrijven, van de lyrics tot het muziekarrangement. Verder was Hank Van Sickle van de partij op bass en slagman Joe Yuele, een zeer degelijke drummer, mag gezegd.

De setlist van vanavond bestond voor zeventig percent uit nummers van de laatste CD “In the Palace of the King”. Een hommage aan Freddy King dus, de titel van het album zegt het al. Nummers van King of voor hem geschreven door Leon Russell zoals “Help Me Trough the Day” en “Big Legged Woman” deze laatste gezongen door Buddy. Als het van de blues is dat Whittington zo rond staat, kunnen we nog heel wat van hem verwachten. John himself speelt voornamelijk keyboards, en éénmaal haalde hij de twaalfsnarengitaar boven om “Numbers Down” te spelen. Hij ruimt ook plaats en tijd in voor de Albert King-standard “Oh Pretty Woman” en J.B. Lenoir’s “Mama, Talk To Your Daughter”. Met “Act Like a Child” grijpt hij terug naar de “Blues from Laurel Canyon” –periode, 1968. En ook Otis Rush’ “So Many Roads” mocht niet op het appèl ontbreken. En één van de highlighters kon natuurlijk niet anders dan “Room To Move” zijn, het huzarenstukje op de smoelschuif van John.

Ondanks zijn zeventig + jaren, klinkt zijn stem nog net als vroeger. Een beetje dromerig, maar vast en overtuigend. Hij huppelt nog steeds over het podium, onderhoudt zijn publiek en zou op het einde van de show indien mogelijk zowat iedereen de hand gedrukt hebben. Een man zonder capsones. We love that.
Geen wilde uitzinnige voorstelling, maar een degelijke staalkaart van John Mayall en zijn Bluesbreakers door de jaren heeft de man ons overhandigd, en goed was het voorzeker. We hebben ervan genoten en daar is het om te doen, toch ?

Met dank aan de organisatoren van de Effenaar voor de uitnodiging. Een zeer functionele concertzaal met een prima klank. Zo zijn er nog enkele in Nederland.
In België bestaan die nog maar net op papier…misschien. Gelukkig beschikken we nog over enkele ouwe sfeervolle balzaaltjes om zulke gigs op te vangen.

witteMVS